Saturday, December 8, 2007

The holidays are coming (Jurgen)

Joep!

Kennen jullie die Coca Cola reclame met die vrachtwagens vol met lichtjes? Zo is het nu hier in Amerika. De "Holidays" zijn begonnen! Dat betekent dat alles verlicht is zoals je alleen in Den Ilp zou kunnen verwachten in Nederland. Het is eigenlijk wel heel gezellig. En weet je wat grappig is, de Amerikanen versieren hun huizen met meer stijl dan ons. Alle aandacht wordt eraan besteed. Het weerbericht verteld om het uur wanneer het een goed of slecht idee is om je ladder tegen je huis te zetten. Ons gebouw zit ook gezellig onder de lichies.

Je moet wel ff de radio uit doen en geen televisie kijken om een allesvernietigende kooplust te kunnen onderdrukken :-) Daarom zijn we ook lid geworden van Netflix. Je kan online films in je wachtlijstje zetten, en dan krijg je de DVD's per post (twee per keer). Als je er 1 terugstuurt (port betaald), dan krijg je de volgende uit je wachtlijst. Het sneeuwt bijna elke dag nu, dus we zitten 's avonds lekker een filmpie te kijken (zonder de reclame).

Vandaag gaan we ook een kerstboom kopen. We hebben de allerlelijkste en allergoedkoopste kerstballen van de straat gehaald en bij IKEA gekocht. We gaan proberen om de boom zo kakofonisch koeilelijk te versieren dat het mooi is. We hebben ruimte zat voor een giga boom, dus ik hoop dat we een grote kunnen vinden voor onder de 1.000.000 dollar.

Morgen misschien de Big Apple weer in. Er zijn op dit moment vier keuzes voor vrijetijdsbesteding:
  • Wandelen in ons bos met meer aan het eind van de straat
  • Netflix kijken
  • New York onveilig maken
  • Rondscheuren in onze fantastische Ford
Niets mis mee! Wat we dus echt missen uit Nederland is onze familie en vrienden. Wat een verrassing ;-) Maar het is toch anders als je je het realiseert. Jullie zijn ons echt veel waard!

Hier is nog een filmpje van mij:

En dit zijn mijn nieuwe schoenen:


Smakkerd!

Friday, November 16, 2007

God bless America (braak, braak)


Dat is de sticker die op veel auto's is geplakt. Iedere keer als ik het zie krijg ik braakneigingen. Die amerikanen met hun grots SUV's die daar rondrijden en Amerika zo geweldig vinden. Al Gore heeft aangegeven dat we beter op moeten letten op het milieu. Ik geloof dat die boodschap hier nog niet helemaal is doorgedrongen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben hier niet ongelukkig. Maar er zijn wel veel dingen die hier zo anders gaan, dat ik er nog niet helemaal aan gewend ben.

Auto's
Een kleine auto is hier een Toyota Camry. Als ik aan mensen uitleg dat wij thuis in Nederland een Renault Clio hebben, dan weten ze ten eerste niet wat dat is. En als ik dan uitleg dat die auto iets kleiner is dan de nieuwe minicooper, dan geloven ze dat gewoon niet. Zo'n kleine auto? Wat kun je daar nou mee? Waarom zouden ze die auto's maken. Een normale auto is dus een SUV oftewel zo'n gooise bak. Die slurpen natuurlijk heel veel benzine. Maar dat maakt niets uit, want de benzine is hier toch goedkoop.

Verwarming
Ons huis heeft in elke kamer een verwarming. Het hele appartementcomplex wordt tegelijk verwarmd. (Stadsverwarming) Maar we hebben geen thermostaat ofzoiets.
Als we het warm hebben moeten we een raam open zetten!De verwarming staat hier veel te hoog. Dit betekent dat we dag en nacht het raam open hebben in alle kamers. Hoezo energie besparen? Ik kan makkelijk met mijn zomerkleren in huis rondlopen. Ons huis heeft stoomverwarming. Door de buizen wordt warme lucht/stoom geperst. Kennen jullie dat geluid als je een stoomstrijkijzer aanzet en je gaat strijken? Nou zo klinkt onze verwarming dus ook. De eerste keer dat hij aanging, midden in de nacht op de slaapkamer, schrokken we wakker. We dachten dat er ergens een gaslek was!

Betalingsverkeer

Het betalingsverkeer in Amerika gaat nog veel met cheques. Ja jullie horen het goed. Die ouderwetse papiertjes die je naar de bank moet brengen. 1x in de 2 weken krijgen we per post een cheque binnen van IBM. Die breng ik vervolgens naar de bank toe. Dan duurt het ook nog eens 5 werkdagen voordat je over het geld kan beschikken. De huur moeten we per cheque betalen en als het even kan alle andere rekeningen ook. Gelukkig kun je ook veel via de telefoon doen. Maar cheques worden nog levendig gebruikt.
We kunnen wel online bankieren. Dat hebben ze wel. Je hoeft je alleen maar aan te melden op de website met je banknummer. Vervolgens maak je een wachtwoord aan en tadaaaa. Je kunt online bankieren. In nederland heb je daar of een apparaatje voor nodig om een veiligheidscode in te toetsen. Maar nee hier gaat het alsof het je emailaccount is. Laten we hopen dat dat maar goed gaat!

Bars/pubs
Iedere bar of cafe hier heeft minimaal 6 flatscreens die aan staan. Om de tv staat een ander sportkanaal op. Dus als je even rondkijkt in de pub kijk je een paar minuten naar ijshockey, football, baseball en bv freefighting. Het is hier heel normaal. Als je als bar geen tv hebt, heb je ook geen klandizie. Jurgen en ik (maar vooral ik) vinden het maar ongezellig. Aangezien Jurgen's aandacht ook naar die tv's wordt getrokken. Mensen kletsen ook veel minder met elkaar. Het is sociaal geaccepteerd om aan de bar te staan met je "vrienden" en bier te drinken en samen tv te drinken.

Zo dat was even wat ik jullie wilden vertellen. Het klinkt misschien heel negatief. Maar het is hier eigenlijk ook wel heel erg mooi. Behalve dat Amerikanen geen smaak hebben en ik heel goed snap waarom ze dol op Amsterdam en Europa zijn. De omgeving hier in Westchester is echt prachtig. Elke dag verbaasd het me weer. Zoveel ruimte, zoveel bomen en bossen en meren. Zoveel wegen, dat als de een vast staat, je gewoon de andere snelweg pakt. Echt die natuur, ik wou dat ik een camera bij me had en elke dag een filmpje kon maken, van bijvoorbeeld de route naar Jurgen's werk.
Voor mensen die op de veluwe wonen of wat verder uit de randstad, klinkt dit misschien wel bekend. Maar voor iemand die Amsterdam gewend is.....het gewoon Waaauw.

Monday, November 12, 2007

We leven nog!

Het is een hele poos stil geweest op onze blog. Maar hier ben ik weer. Wees gerust met ons gaat alles prima.

Langzaam maar zeker vinden we onze draai in het land van de hamburgers. Jurgen heeft een gave judoclub gevonden waar hij zijn energie in kwijt kan. En ik heb mijn sportschoolvriendinnen, waarmee ik New York City onveilig mee maak! Kijk maar. Hier sta ik met Ana en Hellen bij the Naked Cowboy. Het was ongeveer 8 graden en deze meneer stond daar in zijn onderbroekje op Timessquare te poseren en gitaar te spelen. Not my type of guy, maar toch altijd leuk voor de foto toch? Hihihi

Jurgen en ik proberen 1 doordeweekse avond per week naar the city to gaan. Op 31 oktober was het Haloween. In Manhattan was een grootse parade die van downtown naar uptown ging. We zijn meteen na Jurgen's werk hop in de trein gesprongen. De haloweenparade had veel weg van de carnavals optochten in Limburg en Brabant. Alleen lopen de meiden hier allemaal in van die sexy kamermeisjes en catwoman outfits rond. We hebben zelf zo'n bunny gezien uit Bridges Jones Diary. (Dat ze daar in dr ondergoed op dat feest aankomt als enige) Zelf waren we niet verkleed. Ik had nog ff snel twee maskers gekocht voor het geval we de enige zouden zijn die niet verkleed waren...

Onlangs hebben we een leuke avond gehad in the Bronx. Via the lunchclub meetup kun je je aanmelden om met andere mensen leuke dingen te doen. Oa brunchen, musea bezoeken, uiteten gaan, naar parties of movies. Wij gingen naar het Bronxmuseum toe. Het was een speciale avondopening en het thema was hiphop. Jurgen houdt daar wel van. De andere mensen die er heen gingen leken ons wel aardig. En inderdaad. Zo zie je dat je een hele gezellige avond kunt hebben met 6 complete vreemden. Het museum viel zwaar tegen, het is absoluut geen aanraader. Maar het etentje was heel enerverend. Aan het einde van de avond hebben we wat nummers uitgewisseld en sprongen we weer in onze auto op weg naar huis. Wat heerlijk zo'n auto als het kouder wordt.


Gister hebben we Brooklyn Heights onveilig gemaakt met onze bolide. Na wat rondjes rijden en wat gezoek, vonden we dan toch de leuke hippe buurt en als cadeau ook nog het brooklyn Heightsparc met een prachtig uitzicht over Manhattan en het vrijheidsbeeld.
Brooklyn Heights
Klik op de foto van jurgen voor het webalbum met alle foto's. Binnenkort schrijf ik meer berichten, dat beloof ik.

Tuesday, October 23, 2007

Foto's van een dagje Jardin Botanique de Montreal



Gisteren was echt een mooie dag. Strak blauwe lucht, veel zon en een aangename temperatuur. Op mijn gemakje heb ik op het terras buiten in de zon ontbeten. Daar heb ik het lumineuze idee gekregen om naar de Jardin Botanique te gaan.

Dat was wel een heel goed idee. Deze botanische tuin is een van de grootste botanische tuinen in de wereld. BEKIJK ALLE FOTO'S VAN MONTREAL HIER IN ONS WEBALBUM

Sunday, October 21, 2007

Het zonnige Montreal


Nou we zijn in Montreal aangekomen. Gister hebben we een auto gehuurd en zijn we op ons gemakje gaan rijden. Het is ongeveer 6 uur rijden naar Montreal. Bij het autoverhuurbedrijf hadden we goedkoopste en kleinste auto gehuurd. Maar gelukkig hadden ze die niet en kregen we een hele lekkere luxe uitvoering.

De route was eigenlijk alleen maar rechtdoor rijden. Onderweg kwamen we nog langs Albany waar Benj een half jaar heeft gewoond. Vanaf daar ging de route 3 uur lang door een national park heen. Het was er echt prachtig! Heel veel bergen/heuvels en daar reden wij doorheen. De bomen hebben hier bijna alle kleuren van de regenboog. Veel rode/roze en gouden blaadjes. Het was moeilijk om niet steeds oeh en ah wat mooi te zeggen.Het leek wel of we door een schilderij reden. Maar jongens, dat zijn wel van die momenten dat je denkt: ik wou dat mijn hele familie en al mijn vrienden hier ook in de auto zaten, zodat ze konden zien hoe prachtig mooi het hier is! We hebben al rijdende wel foto's gemaakt. Het is nog maar de vraag of dat gelukt is.

De auto had ook cruise-control. We hebben denk de hele weg op cruise-control gereden. We kwamen geen kip tegen onderweg. Met cruise-control stel je de snelheid in die je wilt aanhouden. Maar als je bijvoorbeeld remt, dan gaat hij van de cruise-control af. Als je dan wilt dat de auto weer die bepaalde snelheid gaat aanhouden, druk je gewoon op het knopje. En dan ineens schiet de auto vooruit!!! Hij begint te accellereren alsof je in en raket zit. Hahah. Ik vond het een geweldige ervaring. Het grappigste is dan nog wel, dat die auto zo hard gasgeeft terwijl jouw eigen voeten het gaspedaal niet aanraken. Net alsof je in de botsauto's zit.

Nu zitten we buiten in het zonnetje op het terrasje van ons hotelletje (Hotel de Paris heet het. We hebben lekker koffie met croissants gehad. MMMMMMM ik heb echt een vakantie gevoel. Jurgen is het programma van de conferentie aan het doornemen om te zien,naar welke workshops hij allemaal heen wilt gaan. Voor mij is het deze week vakantie, maar voor Jurgen is het keihard werken. Maar goed dat zijn werk zijn hobby is :-)

Montreal is een stad waar Jurgen en ik ons meteen thuis voelde. Het heeft Europesche uitstraling en de mensen zijn ook anders dan de amerikanen. Het lijkt op veel plekken ook op Parijs met allemaal leuke straatjes met boetiekjes en cafeetjes. Vandaag hebben Jurgen en ik nog samen de tijd om de toerist uit te hangen en dan ben ik de rest van de week op mezelf en mijn creditcard aangewezen!

Nou jongens en meisjes, ik moet de laptop dichtdoen van Jurgen. We gaan verder van het zonntje genieten hier in Canada.

Saturday, October 13, 2007

We have a car! Whoepeejee!



Yesterday we went to pick up the car in New Providence and we also visited Jurgens friend Joe in Berkely Heights.

We hebben de auto kado gehad van Dennis en Lieve. Die kent Jurgen van zijn bezoek aan Bell Labs vorig jaar. Dat zijn nog eens kado's!
's Avonds zijn we lekker met de Dennis en Lieve en de kinderen (Judi, Hanna & Ester) uit eten gegaan bij een India's restaurant. Op zondag heb ik het idee bedacht om naar Stamford te gaan. Dit is een plaats aan de zee. Na lang zoeken vonden we de zee. Toch was het een teleurstelling. I guess dat niet alles hetzelfde is als Bloemendaal en Scheveningen.
Hier zijn wat foto's van het weekend. Klik hier voor ons webalbum.

Friday, October 12, 2007

Zonnig weekend

Afgelopen weekend hebben we een auto gehuurd en zijn we op pad gegaan om de omgeving te verkennen. Jurgen achter het stuur en ik met de kaarten op schoot.Ons doel was om wat garage/yard sales te bezoeken om de laatste leuke accesoires voor ons huisje te vinden. Een garagesale is een rommelmarkt in je eigen tuin of garage.


Langs de grote weg hangen allerlei borden en wegwijzers om je naar die bepaalde garagesale te lokken. Goedgemutst en blij dat ik White Plains ontsnapt was reden we door Westchester County. We zagen een bord met Tagsale en sloegen links af. Meestal volg je de weg tot je weer een bord ziet met aanwijzingen.Toen we dit deden kwamen we geen yardsale tegen. Maar na 3 mile te crossen door de bossen, kwamen we bij het bovenstaande meer uit.
Klik op play om het filmpje van onze route te zien.

We hebben echt garagesale gehopt! Het grappige is dat we steeds weer dezelfde mensen tegenkwamen die ook van sale naar sale hopte. Afdingen, dat vinden die amerikanen maar raar. Ik overblufte de arme verkopers steeds door met een hoopje artikelen aan te komen lopen en te zeggen: i'll take this for $1,-. Het zit niet in ze om tegen te sputteren of om veel te onderhandelen. Haahah die sukkels. De achterbak en de achterbank puilde op een gegeven moment uit van de spulletjes. In de tussentijd hadden we nl.ook nog onze nieuwe huge tv opgehaald bij een collega van Jurgen. Moe en voldaan hebben we onszelf aan het eind van de dag getrakteerd op een hamburger bij Aplebee's.

Klik op de onder staande foto om alle foto's van het weekend te zien. Deze foto

Volunteer at the WP hospital??

Het alweer een poos geleden dat ik een bericht heb geschreven. Niet dat ik geen tijd had! Als je weinig doet, heb je ook gewoon weinig te melden. Haha. Dat valt best wel mee hoor.

Ik heb sinds lange tijd niet zoveel gelopen als hier. Niet dat ik marathon afstanden afleg, maar lopen is toch iets anders dan fietsen. Zij die mij goed kennen weten dat ik het liefst de fiets neem, zelfs al is het maar om naar het einde van de straat te komen. Die reclame NIET LOPEN, past prima bij mij.
Als je geen ander vervoersmiddel hebt dan de benenwagen, dan moet je wel. We hebben wel erg geluk gehad met het weer. Tot gisteren is het elke dag rond de 25-27 graden celsius geweest. Dat is geen verkeerd wandelweertje.

Het voordeel van wandelen is dat je wel overal kunt stoppen om te kijken. Ik heb ongeveer heel White Plains gezien. Een van mijn tussenstops was het White Plains Hospital. Het leek mij leuk om in het ziekenhuis te gaan werken als vrijwilliger. Bij het ziekenhuis aangekomen werd ik hartelijk ontvangen door een vrijwilliger (dat stond op haar badge). Ik werd doorgestuurd naar de balie (vol met vrijwilligers)om mij te registeren. Bij de balie aangekomen schrok ik wel weer even en kreeg een dejavu naar het zeepaardenballet. De balie werd bemand door dames met watergolf en blauwspoelinkjes. Ze leken allemaal op Grandma Jetta. Je weet wel die oma met die dikke bril uit die serie The Nanny?
Toch heb ik besloten om me aan te melden. Wie weet is er op een andere afdeling een vrijwilliger werkzaam die niet uit het geboortejaar 1920 of lager komt ;-) Let's hope so.
Als het goed is wordt er begin volgende week contact met mij opgenomen. Dan moet ik langs komen voor een interview. Daarin kan ik aangeven wat ik wil (patientcare or nonpatientcare).Daarna wordt er een bloedtest gedaan en een tbctest. Als dat allemaal ok is, dan kan ik beginnen. Hopelijk is dat voor 2008!

Thursday, October 11, 2007

Werkplek (door JJV)


Hoe is het nu om in de U.S.A. te werken? Hoe is het om bij IBM's T.J. Watson Research Lab te werken? Hoe is het om met de bus naar je werk te gaan in White Plains, New York? en weer terug? Jahahaha... dat is voor u de vraag, en voor mij de weet. Nou. Het is allemaal precies hetzelfde als in Nederland, maar dan net helemaal een beetje anders.

Voorbeeldje: in de bus in Nederland praat helemaal niemand met elkaar. Zowel 's ochtends als 's avonds rusten mensen uit in de bus. Ze vallen zelfs in slaap. In Amerika is de bus juist het moment om wakker te worden. Het lijkt wel of ze op hun werk uitrusten om juist in de bus helemaal uit hun dak te gaan. Ik zit doodmoe in de bus, maar ik luister uiteraard geinteresseerd mee met de dikke dames. Er wordt gezongen, meegezongen met de iPod, over sex gepraat en over stoute managers. Ik heb verslagen gehoord over hoe je je oude Sam Cooke platen op je iPod moet zetten (zelfs als je digibeet bent), hoe een oude dominee nog steeds achter de dames van het gospelkoor aan zit, welke nagelstudio het beste is en wat iedereen voor Halloween voor pakjes aan doet. De enige die stil is dat is de buschauffeur.

Wat ook opvalt is dat ik makkelijk in de stoeltjes pas, maar de meeste van mijn medereizigers hebben er anderhalf tot twee van nodig om hun ruime zitvlak over te verdelen. De grootste fout die je dan ook kunt maken is om in een lege bus de middelste van drie stoeltjes te kiezen. De kans is dan groot dat je twee haltes later tussen twee goed gemutste en evenzogoed gevulde dames klem komt te zitten. Blijf dan nog maar eens serieus maar ontspannen voor je uitkijken...

Aangekomen op de werkplek ziet er leven er weer helemaal anders uit. Hier lopen wat magerdere en gebaardere mannen rond die ik van het CWI ook gewend ben. De wereld is hier weer omgedraaid. Waar op het CWI iedereen met elkaar praat, is het bij IBM heel stil op de gangen. Werkelijk alle communicatie vind plaats via telefoon en internet. Als mensen communiceren, dan chatten ze of hebben ze een conference call. Email is voor de serieuzere zaken zoals regelementen en contracten.

Verder hebben ze hier ook een soort Arbo dienst. Het heet hier Ergonomics en werkelijk niemand snapt waar dat over gaat. Nagenoeg iedereen in IBM TJ Watson zit bijv. in een kantoor zonder ramen. Ik zit ook in de bezemkast, maar goed... iedereen zit in hetzelfde bezemkastje :-) Verder is de architectuur van de gebouwen bijzonder indrukwekkend. Lastig uit te leggen. Kijk hier maar.

Alles bij IBM is super strak geregeld. Er is veel administratieve overhead, maar je wordt overal bij geholpen en alles wordt je aangedragen. Alles is ook steeds op tijd geregeld en iedereen staat voor je klaar. Service zoals je niet in Nederland eigenlijk niet kan verwachten. Ook al moet ik zeggen dat ik nog steeds niet zo'n goede organisatie als het CWI ben tegengekomen. Ook nu niet. Wel moet je per dag gemiddeld 10 handtekeningen zetten zodat IBM nergens meer aansprakelijk voor is :-)

Het werk zelf is op het moment nog in de opstartfase. Ik doe eigenlijk waar ik zin in heb. Het lijkt erop dat dat zo gaat blijven voor deze zes maanden. Wat erg tof is is dat ik in een project werk waar tientallen wetenschappers tegelijkertijd aan werken. Het gaat om high performance parallel computing en het ontwikkelen van een nieuwe programmeertaal daarvoor. Het is erg multi-disciplinair en daarom super interessant. Wat niet zo leuk is, is dat de meeste mensen in het project veel minder geinteresseerd lijken te zijn in het tool support waar ik aan werk en meer in de high performance aspecten. Maar goed, voor niets gaat de zon op. We gaan ze wel even overtuigen! Gelukkig is mijn manager Frank Tip; die vind het allemaal prachtig.

Ik deel mijn kantoor trouwens met een toffe peer genaamd Zubin. Het klinkt inderdaad als een Pokemon figuurtje, maar het is juist een hele rustige, zelfverzekerde, en vriendelijke gast. Daar houd ik het wel een paar maandjes mee uit. Morgen komt hij bij ons eten.

Als ik thuis kom na een lange dag chatten, conference callen en presentaties geven dan zijn jullie helaas bijna allemaal al naar bed. Alleen Rob is dan nog wakker. Rebecca staat om de hoek van de lift om me te laten schrikken. Dan gaan we naar de sportschool of koken.

Deze twee weken waren zo omgevlogen. Dit weekend gaan we een oud brik ophalen van een ex-collega van Bell Labs. Dan zijn we weer mobiel. Ik zal de bus missen! We gaan ook even langs opa Joe (waar ik bij ingewoond heb vorig jaar).

De toedels!

Tuesday, October 2, 2007

Zeepaardjes ballet

Gister was het dan zover. Jurgen ging voor het eerst naar IBM en ik bleef thuis achter :-( Het voordeel van alleen thuis zijn is, dat je ook alleen achter de computer kan zitten, zonder dat iemand anders de laptop even nodig heeft.

Jurgen werd om 7.15 AM opgehaald door een collega. Uiteraard ben ik mee opgestaan om morele steun te geven en om zijn ontbijtje te maken. (anders heb ik helemaal niets te doen). Zodra hij weg was, sprong ik in bed met de laptop en mijn ontbijtje. Heerlijk!

Gauw checken of ik emails had ontvangen. Wat bleek... mijn GMAIL was kapot. Tenminste dat dacht ik, want er zaten maar 2 emails in! Ik ben wel blij om te lezen dat iedereen de blog leest. Maar goed, ik heb heerlijk gesurft en allerlei dingen uitgezocht.

Een van mijn voornemens is om vaak naar de sportschool te gaan. Tegen half 12 werd het tijd om uit bed te komen en eens naar buiten te gaan. Op het sportschema had ik al gezien dat ik te laat was voor alle sportklasjes voor die ochtend. Behalve voor de Aqua Workout. Nou dan doen we dat maar. Dit stond erbij als omschrijving: A challenging pool class incorporating both strength and cardiovascular work. In Nederland zijn er 3 verschillende soort aquagym: voor zwangeren, voor bejaarden en laatste versie is met fiets in het water. Dat is de pittigste.

De titel van deze blog had ook kunnen heetten: Vertrouw op je intuitie. Terwijl ik mijn spullen inpakte, zat er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: ga niet naar Aqua workout, daar zitten allemaal bejaarden! Maar er zat ook een ander stemmetje dat me vertelde dat ik beloofd had om een workout te doen die dag. Dus heb ik het ene stemmetje verdrongen en liep de sportschool binnen. Bij het omkleden, was er nog weinig aan de hand. Maar toen ik het zwembad binnenkwam lopen, gingen de alarmbellen tocht echt wel rinkelen!

Daar stond ik dan in mijn badpak en zwembrilletje te staren naar een 15-tal bejaarde dames! Hi Love, how are you! Are you new here? What's your name? I am laura. (like I am interested!!!)Ik wilde meteen wegrennen en nooit meer terugkomen.Helaas was dit uit goed fatsoen niet meer mogelijk. (had ik het toch maar gedaan)Het was toch echt duidelijk dat ik ook voor de aquaworkout kwam. Iets anders was er in het zwembad op dat moment niet te doen. Met lood in mijn schoenen (die ik natuurlijk niet aan had) ging ik via het trappetje (dat deden al die oude badmutsen ook) het water in.

Het leek wel of ze een badmutsen parade aan het houden waren. Echt waar,ik snap niet waar ze al die mooie of lelijke badmutsen gevonden hebben. De badmuts op deze foto, was echt aanwezig. Het is jammer dat ik de fotocamera niet bij me had. Een groepsfoto was leuk geweest. Het moge duidelijk zijn, dat ik dit niet ben met een badmuts op mijn hoofd. Het is gewoon iemand van het internet.

De workout, was verre van challenging voor mij. We waren een stel zeepaardjes die rechtop liepen door het zwembad en af en toe een arm uit het water staken. Een echt zeepaardjes ballet was het. Ik heb het hele uur zitten tandenknarsen en me zeer suf gevoeld. Om de 5 minuten naar de klok kijken begon na een tijdje ook op te vallen.

Gelukkig heb ik het overleefd. Na 55 minuten, was de les voorbij en applaudiseerden we voor onszelf. Because: we really did a great job. Excellent! (wrarharhah jak)
De zeepaardjes veranderden weer in nijlpaardjes met een badmuts op en probeerden zich met goed fatsoen uit het bad te heisen, zonder dat er iets uit het badpak viel, dat andere mensen niet hoefden te zien. Zo: been there, seen it, done it. I'LL NEVER DO IT AGAIN!

De wijze les van dit verhaal is: luister altijd naar je intuitie. Als je eigenlijk al weet aan wat voor onheil je begint, doe het dan niet! Ik zal in ieder geval beter opletten.

Saturday, September 29, 2007

Dagje New York


Gister zijn we voor het eerst naar the Big Apple gegaan.
Heerlijk op ons gemakje naar de trein en daar hop binnen 31 minuutjes sta je dan op Grand Central Station. De trein ziet er uit alsof hij als TGV gaat fungeren.



Vanaf Grand Central Station loop je zo naar Fifth Avenue. Daar aangekomen voelde ik me meteen thuis. Normale mensen en lekker veel winkels en eetgelegenheden.
Het idee was om er een ontspannen dagje van te maken. Dus zijn we maar gelijk een bagelshop ingestapt om lekker te lunchen.



We waren allebei nog een beetje kreupel van ons eerste bezoek aan de sportschool, dus liepen we op ons gemakje door naar The Empire State Building. Het uitzicht was geweldig. Volop zon en we hadden 20 mile view. Bekijk de foto's maar op ons webalbum

Onderweg naar Central Parc passeerde we en mega M&M shop. Met allerlei gave M&M dingen. Daar ga ik nog eens terug als ik mijn eigen debitcard heb ;-)

Op Time Square werden we aangesproken door een dude die ons tickets voor de NY comedy club wilde verkopen. Het was dezelfde club als waar Seinfeld werd opgenomen. We zijn erin getrapt en dus stond de NY comedyclub die avond op ons programma.
We hadden ons er beide weinig van voorgesteld. Dan kan het altijd meevallen... gelukkig was dat ook het geval. We moesten net zo hard lachen als al die amerikanen in de zaal. Ze blijken toch wel humor te hebben :-)

Moe en voldaan en ook een beetje aangeschoten van de Cosmopolitan cocktails die ik had gedronken, zijn we weer richting huis vertrokken. Hup weer in de trein met alle provinciaaltjes, die ook weer terug naar hun suburbje gaan om te slapen. En nu is het weekend!

Thursday, September 27, 2007

De couch-o-limpics

(door J.J. Vinju)

De Couch-o-Limpics is een nieuwe tak van sport. Deze is speciaal ontwikkeld voor mensen met een korte vooruitziende blik, een jetlag en dwangneurose om binnen een dag of twee een heel huis van meubels te voorzien voor het minimum budget van ongeveer 300 dollar.

Het doel van de sport is om een enorm grote en goedkope bank (de "couch") binnen de gestelde tijd van (A) naar (B) te krijgen. De gestelde tijd is: voordat de buren beginnen te klagen. (A) is de winkel waar de couch wordt aangekocht, (B) is de woonkamer waar het geval dient te worden gestald. Het is in het algemeen zeer onwaarschijnlijk dat een specifieke couch-o-limpics race met success wordt voltooid, laat staan dat hij wordt voltooid zonder bloed, zweet en/of tranen.

Een couch-o-limpics race begint officieel op het moment dat de bank wordt afgerekend, en eindigt (1) in een ziekenhuis of (2) op de bank in de woonkamer. Indien (2) wordt behaald en daarna alsnog moet worden overgegaan tot (1) wordt de race als verloren beschouwd. In geval van (1), waarna alsnog (2) wordt gehaald wordt de race ook als verloren beschouwd. Indien het zo laat wordt dat de buren gaan klagen ben je ook af. De toestand van de bank op het moment van aankomst doet niet ter zake, behalve dat er comfortabel op gezeten moet kunnen worden. De sport wordt uiteraard gespeeld door een gemengd team van twee personen die elkaar al wat langer kennen.

De allereerste couch-o-limpics race vond plaats op maandag 24 september 2007 in en rond White Plains, New York. De spelers waren Rebecca en Jurgen Vinju. Het volgende verbatim commentaar is opgenomen tijdens de race door de algemeen bekende sportverslaggever A. Nony Mouse.

``Goedemiddag dames en heren. Het is nu 4 uur 's middags, of zoals de Amerikanen zeggen four PM. Het couch-o-limpics team heeft zojuist de keuze gemaakt. De couch voldoet aan de eisen: hij is langer dan een plafond hoog is. Dat wil zeggen zo'n 10 centimeter langer dan 2 meter 50. De bank is breder dan een deuropening breed is. Dat wil zeggen zo'n 5 centimeter breder dan 70 cm. De bank is in twee delen, ik praat uiteraard over het grootste deel. Het kleinere deel zal niet meedoen in de beoordelingen, ook al moeten de deelnemers wel beide delen mee gaan nemen. We staan hier trouwens in een Salvation Army "thrift store", oftewel een tweedehands meubelwinkel van het Leger des Heils. De bank is wit van kleur. Gelukkig beoordeelt de jury niet het kleurverschil op het moment van aankomst in de woonkamer!

Er wordt NU afgerekend! De prijs is 150 dollar. De race begint. Er komen onmiddelijk drie daklozen te hulp schieten om de banken op te tillen en over te brengen naar de bus. De bus is gehuurd bij U-Haul, formaatje "Who's the Boss?" maar dan in het wit met een schreeuwerige reclame erop. Het is toegestaan om daklozen te laten helpen, maar de kans dat ze overal op het parcours voorhanden zijn is natuurlijk vrij klein! Het team is dus slim geweest door te beginnen bij de Salvation Army.

De banken passen NIET in de bus! Althans, de hulp komt er zo niet uit. Wacht, een vierde persoon schiet te hulp. Het is een ex-wiskunde docent, te zien aan zijn tweed jasje met elleboog "padddzzz". Ik vraag hem even of dat inderdaad zo is. Ja. Inderdaad het is een ex-wiskunde docent die nu bij de Salvation Army is terecht gekomen. Hij weet de banken zo te herschikken dat ze er allebei inpassen. Het is een klein wondertje. Er is zelfs nog plaats voor een paar potten en pannen. Het team tipt dankbaar de dakloze dragers en begint de race dus met een vliegende start.

Het team vindt snel de weg terug naar de I287 interstate. Hier worden geen problemen verwacht. Natuurlijk, het team voldoet aan de eisen! Ze denken uberhaupt NIET vooruit en zijn op het moment tevreden met hun aankoop. Beide deelnemers kijken op dit moment intens gelukkig uit hun doppen en leggen vol goede moed de 20 mijl richting 11 Lake Street in White Plains af. Ik kom bij u terug zodra het team het apartementencomplex zal hebben bereikt.
...

De "Who's the Boss?" bus draait op dit moment de straat in. Er zijn drie ingangen. De hoofdingang is groot genoeg voor de couch. Helaas! Het huisregelement van het complex dwingt af dat alle verhuisactiviteiten plaatsvinden via de zij-ingang. De jury kan hier geen uitzonderingen maken, bovendien is de kans dat de buren gaan klagen zeer groot. Het team kijkt bezorgd. De zij-deur is smal! Bovendien zit er een smalle Z-bocht in de gang die genomen moet worden voordat de lift bereikt kan worden. Had ik al verteld dat de woonkamer tijdens deze race zich op de vijfde verdieping bevindt? In het Amerikaans is dat verdieping nummer zes! Gelukkig voor het team is er een lift.

Rebecca neemt het heft in handen. De kleinere bank wordt opgetild en naar de zij-ingang gebracht. Daarna de grotere bank. Er moet om de 5 meter worden gestopt. Tussen de bus en de deur is een afstand van ongeveer 50 meter. De banken zijn zwaar! Het team weet de twee banken door de Z-bocht te wringen. Er is drie-dimensionaal inzicht nodig. Het systeemplafond wordt nu iets (10 centimeter!) omhoog getild, maar zonder blijvende schade aan het gebouw te berokkenen.

Jurgen zet de kleine bank triomfantelijk in de lift. De eerste horde is genomen! Door de kleinere bank slim om de hoeken heen te draaien kan hij de handicap van de te brede bank makkelijk omzeilen. De kleine bank staat al in de woonkamer.

Terug naar de begane grond. Rebecca doet de onderkant en Jurgen staat in de lift om de bovenkant van de grote bank te richten en te draaien. KNAL! De lamp in de lift is helaas gesneuveld. Gelukkig... ik ben de enige eye witness. De buren zullen pas na de race gaan klagen. Het team wisselt nu van plaats. Rebecca neemt plaats in de lift, terwijl Jurgen de bank naar binnen propt.

1...., 2...., 3! KNAL! AUWWWWWW! G&^%$!&$#!@#!*! Het arme hoofdje van Rebecca is met grof geweld tussen de bank en de lambrizering van de lift klem geraakt. De eerste tranen vloeien. Jurgen zweet enorm. Is het van lichamelijke inspanning, of van schaamte voor het beschadigen van zijn partner? Helaas kunnen we niet in zijn hoofd kijken. Het team haalt de bank nu uit de lift en gaat er gelaten op zitten. Het moge duidelijk zijn. Deze bank voldoet inderdaad aan de eisen en past niet zomaar in de eerste de beste lift. Het team wordt nu geconfronteerd met de essentie van de couch-o-limpics! Namelijk, het moet nagenoeg onmogelijk zijn om de race te volbrengen.

Er wordt overleg gepleegd. Om de hoek is het gevreesde trappenhuis... Het is al bijna donker. Er is een ook extra complicatie. Het team heeft een afspraak voor een tweede race, namelijk een tweedehands bed. Dit moet NU worden opgehaald. De couch-o-limpics gaan op pauze, zij het met het risico van burengeklaag voor het op de gang staan van een ENORME bank. Mochten de buren gaan klagen, dan is de race verloren! Het team denkt een beetje vooruit, en plakt een briefje met excuses en beloftes op de bank. De jury is verdeeld. Zoveel vooruitzicht is eigenlijk niet toegestaan! Voor deze eerste race wordt een kleine uitzondering gemaakt. Ik kom zo bij u terug met het vervolg!

...

Het team heeft besloten om de couch nog voor het eten naar boven te brengen. Het is nu Nine PM. Er moet worden opgeschoten, want na tienen kan het gebouw natuurlijk niet meer worden afgebroken. Jurgen en Rebecca bestuderen het trappenhuis: "Het zou moeten kunnen.... denk ik". "Ik weet niet of het wel kan....". "Denk je dat je het haalt? Je zult wel enorm moeten zeulen!". Het deurtje naar het trappenhuis is ongeveer 75% van de breedte van een normale deur. "Als we hem maar eenmaal door die deur hebben, dan gaat de rest wel." Het team toont opnieuw het beperkte vermogen tot vooruitdenken aan. De jury knikt tevreden. De jetlag biedt hier een duidelijk voordeel!

O nee! Jurgen stelt voor de bank uit elkaar te halen. Dit is duidelijk diskwalificeerbaar op grond van vooruitdenken! De bank zit ingewikkeld in elkaar. Rebecca zegt dat het in elkaar zetten waarschijnlijk niet zal gaan lukken. Alweer wordt er veel vooruit gedacht. Dit keer voorkomt het diskwalificatie! Ja lieve leesteraars, de couch-o-limpics is een complex spel vol fysieke en mentale uitdagingen!

Het team heeft besloten door te gaan. De grote bank wordt nu door de smalle ingang naar het trappenhuis geduwd. Het past eigenlijk niet, er moeten kwartslagen worden gemaakt en de bank moet onder verschillende hoeken worden gemanouvreerd. Ja! Hij is binnen. Er kan nu niemand meer in of uit het trappenhuis. De bank blokkeert zowel het pad als het zicht. Rebecca is boven en Jurgen is beneden.

Elke verdieping heeft twee trappen. Op de helft is er een U-turn. De trap op de volgende verdieping is het plafond voor de huidige trap, zoals u zich kunt voorstellen. Op elke verdieping staan twee deuren open, en zijn er twee dikke buizen voor de sprinkler installatie. O nee he, die gaan nog problemen opleveren. De hoogte tussen de plafonds is ongeveer 2 meter 10 centimeter, terwijl de bank minstens 2 meter zestig hoog is. De trappen zijn ongeveer 70 centimeter breed. De bank past precies niet tussen de leuningen! Met een beetje wringen lukt het om de bank tussen de muur en de linker leuning te wringen. Maar wat nu????? Er zijn nog 5 verdiepingen te gaan.

Nu komt het dus aan op inspiratie en doorzettingsvermogen, en natuurlijk een hoge mate van lak aan de kleurstelling en het slijtagegehalte van de couch. Het wordt 5 verdiepingen proppen! Maar zal de eerste bocht gemaakt kunnen worden? Zal de bank uberhaupt de eerste halve verdieping gaan halen?

Rebecca roept nu: "Je kunt hem al draaiend omhoog tillen!" Dit klinkt fantastisch. Het einde van de bank wordt nu horizontaal op de halve verdieping getild. Jurgen duwt de onderkant en Rebecca stuurt de bovenkant. Ja, hij staat. Jurgen pakt nu de achterkant, en duwt de bank verticaal omhoog. Boink! Hij duwt met overdreven enthousiasme de bank in het plafond. Dit gaat niet werken zo te zien. "Wacht even!", roept Rebecca. Ze stapt achter de bank vandaan, en er komt 10 centimeter ruimte vrij. De bank schraapt nu langs een trede van het plafond en komt na een minuut duwen op zijn kant verticaal op het eerste portaaltje te staan! Dit is fantastisch! Het team juicht tevreden. Er is 10% van de tocht afgelegd volgens Jurgen. De jury knikt tevreden.

Ze drukken de bank nu zijwaarts naar de volgende trap. De tuimelmethode wordt weer toegepast. De bank wordt opgetild, naar achteren gedrukt en getuimeld. BOINK! Het past niet! Het trappenhuis lijkt kleiner te worden naarmate het team verder vordert. Er wordt gezucht en gesteund. "We moeten terug!", "Nee! We gaan door!". Rebecca tilt nu de voorkant op en duwt de bank omhoog richting het plafond van de eerste verdieping. Jurgen duwt van onderen de bank omhoog. Dit kost een enorme inspanning van beide deelnemers. De ruggen staan gekromd. Het zweet gutst van de slapen. KNAL! De bank valt op zijn plaats tegen de buizen van de sprinkler installatie.

[Het verslag wordt hier even onderbroken. De zojuist vertelde procedure vond een aantal maal plaats. De verslaggever heeft daar weinig entertainment waarde aan toe kunnen voegen].

...

We zijn nu op de viereneenhalfde verdieping. Oftewel, het Amerikaanse nummer 5. De beide deelnemers kijken elkaar plots geschrokken aan. Zojuist hebben ze elkaar trots verteld dat ze er al bijna zijn. Nu lijken ze tot een bepaald inzicht te zijn gekomen. "Denk jij hetzelfde als ik?". "Hoe weet je nu dat ik daar aan denk?". "Wat denk ik dan?". "We komen nooit door de ingang van het huis!". U weet dat misschien niet, maar apartement 6P heeft inderdaad een nog nauwere ingang dan het trappenhuis met nog een Z-bocht. Het team kijkt wanhopig rond. Terug kan al lang niet meer. Het is een wonder dat ze zover gekomen zijn. Verder gaan is onzeker. Jurgen besluit stoicijns door te gaan. Er wordt gecommandeerd. Het team zwoegt verder. De vijfde verdieping wordt bereikt.

O nee! Daar staat de buurman van 6R. Zal de eerste (en tevens laatste) klacht van deze race nu vallen? De jury zit op het puntje van hun stoelen. Vliegensvlug stelt Jurgen zich voor als de nieuwe buurman. Er worden handen geschud. Jurgen betrekt slim de buurman bij het spel. "We need an eye witness for this operation. People will claim it never happened; you can tell them otherwise!". De buurman is zichtbaar tevreden met de belangrijke rol die hem wordt toebedeeld. Het gevaar is geweken!

Met vereende krachten perst het team nu de bank het trappenhuis uit en het gangpad in. De bank wordt nu over de grond door het gangpad geroffeld. De kleur wordt twee tinten donkerder per afgelegde meter, maar daar is niemand meer in geinteresseerd. De ingang is bereikt. Wat nu? De bank blijkt zomaar door de ingang te passen! Vandaar dat de jury het vooruitdenken op de vierde verdieping niet met diskwalificatie bestrafte! Het past namelijk gewoon wel. De bank is binnen en wordt met een laatste zucht en steun op de grond gelaten.

"We zijn klaar!", roept Rebecca. "Nee!", roept de maniakele Jurgen. De bank moet nog op zijn plaats in de "living". Samen tillen ze het monster op en zetten hem op de plek. "Duwen!", "Wacht"!, "Aaaaiiiiiiiiiiiiiiii!!!!". De bank is zojuist over de poezelige teentjes van Rebecca geschoven. Er spuit bloed over de vloer! Is haar hele teennagel eraf gerost? Rebecca hinkt een derde huilend, een derde vloekend en een derde lachend door het apartement. Er vormt zich een duidelijk bloedspoor. Het stel gaat snel saamhorig tot actie over. De badkamer wordt ontruimd; Rebecca neemt plaats op de badrand. Er wordt water gehaald en gedronken. De wond wordt schoongemaakt en bepleisterd.

Nu nemen beide deelnemers plaats op de bank. De race is ten einde. Beide deelnemers stinken van het zweet. Beide deelnemers bloeden bescheiden uit meerdere kleine schaafwonden, maar Rebecca bloed heftig uit haar grote teen. De pleister houdt nog wel een kwartiertje.


Dames en heren, de allereerste couch-o-limpics zijn met success afgerond. Het team heeft meerdere malen op het punt van opgeven of diskwalificatie gestaan. Maar zoals onze Cruyff zou zeggen: "een bank die boven staat is er een waar op gezeten ken worden.", en wat de kleur betreft zou hij op kunnen merken: "met je kont ken je niet kijken."!''

(geschreven door Jurgen Vinju)

Tuesday, September 25, 2007

We zijn er!

We zijn goed en wel aangekomen op bestemming. Voor mijn gevoel zijn we al een maand weg! Zoveel dingen hebben we al gedaan en geregeld. Jurgen en ik zien eruit als zombies. De jetlag is goed bezig en zorgt ervoor dat Jurgen om 5.30 uur s' morgens klaarwakker is en niet meer kan slapen. Gelukkig kan ik dat dan nog wel ;-)Maar tegen 8.00 uur ben ik toch ook wel wakker. Rond een uur of 18 uur hier, voelen wij ons belabberd en willen we niets liever dan slapen. Het blijft toch gek dat jouw eigen lichaam lekker doet waar het zin in heeft en dus gewoon in de slaapmodus gaat.

White Plains is een leuke stad, met parken, veel bomen en heeel veel eekhoorns. We wonen 5 minuten lopen van het centrum af. Hier bevinden zich de bioscoop, de winkelcentra en alle banken etc. Het appartement is te gaaf om waar te zijn, behalve dan dat er geen enkel meubelstuk in stond. Er is in ieder geval ruimte genoeg voor alle logees!

Op zondagochtend hebben we een mooie dikke auto gehuurd en zijn we op pad gegaan. Het rijdt wel lekker hoor zo'n automaat. Jurgen zat achter het stuur alsof hij nooit anders gedaan heeft. Die dag zijn we op pad gegaan en hebben we allerlei garagesales bezocht, op zoek naar koopjes en leuke meubeltjes. De score aan het eind van de dag was: een eettafel met mooie stoelen, 2 bijzettafeltjes, een koffietafel, een koffiezetapparaat, een broodbakmachine, 2 spiegels (you know me ;-)) en een kist waar de tv op komt te staan. Gelukkig paste dit allemaal in de lift. Ja dit wel.....

Wat er niet in de lift paste dat zal Jurgen jullie nog wel uitgebreid vertellen.

Voordat je hier van allerlei diensten gebruik kan maken zoals internet, kabel, autoverzekering moet je eerst je social security number (sofinummer) hebben. Dit hebben we vandaag aangevraagd. We gaan vandaag proberen om internet etc te regelen voor ons appartement. Want het voelt echt alsof we van de buitenwereld zijn afgesloten. Hopelijk gaat dit snel. Op dit moment zit ik in een soort Starbucks aan een bartafel aan het raam te internetten. Aan de overkant zit Jurgen zijn best te doen om een bankrekening te openen bij de Chasebank of Manhattan.

De natuur is hier prachtig. Er zijn overal bossen, bomen, meren. Dwarsdaar doorheen gaan allemaal snelwegen. Echt het zijn er te veel om op te noemen. Gelukkig kan ik heeel erg goed kaartlezen en verdwalen we nooit. (Dit is geen grapje)

In Nederland hebben we geen zomer gehad. Maar hier is het prachtig weer. Ik heb de afgelopen maanden nog niet zulke mooie blauwe luchten gezien als hier. Het is rond de 27 graden overdag. Dus we mogen niet klagen.

Als het goed is komt Jurgen zo terug en dan gaan we in het park onze pizza opeten die we overhadden van gisteravond. We hebben de fout gemaakt om een Large pizza te bestellen. Hij was ook echt LARGE. Volgende week beginnen we met gezond eten.

Monday, September 17, 2007

Nog 5 nachtjes slapen....



En dan gaan we ervandoor. Ik heb afgelopen donderdag mijn laatste dag gewerkt en Jurgen werkt tot en met morgen (dinsdag). We hebben alles geregeld (denken we).
Er wacht een appartement op ons in White Plains. Het adres is 11 Lake Street apt 6P, White Plains, N.Y. 10603. Van hieruit is het 31 minuutjes met de trein naar Manhattan.
Ook ons eigen appartement hebben we verhuurd, pffffew. Deze week gaan we nog even flink inpakken en alles checken. Maar wat ons betreft kan het avontuur beginnen.

Op zaterdag 22 september om 13.30 uur vliegen we met KLM naar JFK airport.En om 11.30 uur gaan we door de gate. Uitzwaaien mag ;-)

Monday, August 20, 2007

De eerste blog






Zo, dat is maar weer geregeld. Vanaf nu kan iedereen meelezen met de avonturen van Jurgen en Rebecca. Aangezien ik alle tijd van de wereld heb vanaf 22 september, zal ik hier af en toe vertellen wat we allemaal beleven in het land van de hamburgers en xxl milkshakes. Wat kunnen jullie verwachten? Wekelijks een foto frontview van Jurgen's en Rebecca's gezicht. Zo kunnen we precies bijhouden hoe snel die wangetjes dikker en dikker worden.



Ik ga natuurlijk elke dag een gezonde lunch voor Jurgen smeren ;-) zoals een respectabele huisvrouw behoort te doen. En Jurgen gooit die natuurlijk zoals hij hoort te doen, stiekem in de struiken voor hij naar binnen loopt. Immers..... die hamburgers ruiken veeeeeel te lekker.


Door de foto's kunnen jullie als buitenstaanders, zelf beoordelen of Jurgen z'n broodjes braaf opeet, of dat wij bezwijken onder de dagelijkse vette hap! Haha dat word lachen en na een paar weken op de weegschaal natuurlijk brullen.

Ik hoor iedereen denken, oh wat gaan ze nu al weg? Ja de tijd gaat sneller dan je denkt.
Op zaterdag 22 september om 13.25 uur stappen Jurgen en ik het vliegtuig in! Dus nog 1 maandje te gaan. Spannend he!. Dat vinden wij eigenlijk ook wel.