Tuesday, October 23, 2007

Foto's van een dagje Jardin Botanique de Montreal



Gisteren was echt een mooie dag. Strak blauwe lucht, veel zon en een aangename temperatuur. Op mijn gemakje heb ik op het terras buiten in de zon ontbeten. Daar heb ik het lumineuze idee gekregen om naar de Jardin Botanique te gaan.

Dat was wel een heel goed idee. Deze botanische tuin is een van de grootste botanische tuinen in de wereld. BEKIJK ALLE FOTO'S VAN MONTREAL HIER IN ONS WEBALBUM

Sunday, October 21, 2007

Het zonnige Montreal


Nou we zijn in Montreal aangekomen. Gister hebben we een auto gehuurd en zijn we op ons gemakje gaan rijden. Het is ongeveer 6 uur rijden naar Montreal. Bij het autoverhuurbedrijf hadden we goedkoopste en kleinste auto gehuurd. Maar gelukkig hadden ze die niet en kregen we een hele lekkere luxe uitvoering.

De route was eigenlijk alleen maar rechtdoor rijden. Onderweg kwamen we nog langs Albany waar Benj een half jaar heeft gewoond. Vanaf daar ging de route 3 uur lang door een national park heen. Het was er echt prachtig! Heel veel bergen/heuvels en daar reden wij doorheen. De bomen hebben hier bijna alle kleuren van de regenboog. Veel rode/roze en gouden blaadjes. Het was moeilijk om niet steeds oeh en ah wat mooi te zeggen.Het leek wel of we door een schilderij reden. Maar jongens, dat zijn wel van die momenten dat je denkt: ik wou dat mijn hele familie en al mijn vrienden hier ook in de auto zaten, zodat ze konden zien hoe prachtig mooi het hier is! We hebben al rijdende wel foto's gemaakt. Het is nog maar de vraag of dat gelukt is.

De auto had ook cruise-control. We hebben denk de hele weg op cruise-control gereden. We kwamen geen kip tegen onderweg. Met cruise-control stel je de snelheid in die je wilt aanhouden. Maar als je bijvoorbeeld remt, dan gaat hij van de cruise-control af. Als je dan wilt dat de auto weer die bepaalde snelheid gaat aanhouden, druk je gewoon op het knopje. En dan ineens schiet de auto vooruit!!! Hij begint te accellereren alsof je in en raket zit. Hahah. Ik vond het een geweldige ervaring. Het grappigste is dan nog wel, dat die auto zo hard gasgeeft terwijl jouw eigen voeten het gaspedaal niet aanraken. Net alsof je in de botsauto's zit.

Nu zitten we buiten in het zonnetje op het terrasje van ons hotelletje (Hotel de Paris heet het. We hebben lekker koffie met croissants gehad. MMMMMMM ik heb echt een vakantie gevoel. Jurgen is het programma van de conferentie aan het doornemen om te zien,naar welke workshops hij allemaal heen wilt gaan. Voor mij is het deze week vakantie, maar voor Jurgen is het keihard werken. Maar goed dat zijn werk zijn hobby is :-)

Montreal is een stad waar Jurgen en ik ons meteen thuis voelde. Het heeft Europesche uitstraling en de mensen zijn ook anders dan de amerikanen. Het lijkt op veel plekken ook op Parijs met allemaal leuke straatjes met boetiekjes en cafeetjes. Vandaag hebben Jurgen en ik nog samen de tijd om de toerist uit te hangen en dan ben ik de rest van de week op mezelf en mijn creditcard aangewezen!

Nou jongens en meisjes, ik moet de laptop dichtdoen van Jurgen. We gaan verder van het zonntje genieten hier in Canada.

Saturday, October 13, 2007

We have a car! Whoepeejee!



Yesterday we went to pick up the car in New Providence and we also visited Jurgens friend Joe in Berkely Heights.

We hebben de auto kado gehad van Dennis en Lieve. Die kent Jurgen van zijn bezoek aan Bell Labs vorig jaar. Dat zijn nog eens kado's!
's Avonds zijn we lekker met de Dennis en Lieve en de kinderen (Judi, Hanna & Ester) uit eten gegaan bij een India's restaurant. Op zondag heb ik het idee bedacht om naar Stamford te gaan. Dit is een plaats aan de zee. Na lang zoeken vonden we de zee. Toch was het een teleurstelling. I guess dat niet alles hetzelfde is als Bloemendaal en Scheveningen.
Hier zijn wat foto's van het weekend. Klik hier voor ons webalbum.

Friday, October 12, 2007

Zonnig weekend

Afgelopen weekend hebben we een auto gehuurd en zijn we op pad gegaan om de omgeving te verkennen. Jurgen achter het stuur en ik met de kaarten op schoot.Ons doel was om wat garage/yard sales te bezoeken om de laatste leuke accesoires voor ons huisje te vinden. Een garagesale is een rommelmarkt in je eigen tuin of garage.


Langs de grote weg hangen allerlei borden en wegwijzers om je naar die bepaalde garagesale te lokken. Goedgemutst en blij dat ik White Plains ontsnapt was reden we door Westchester County. We zagen een bord met Tagsale en sloegen links af. Meestal volg je de weg tot je weer een bord ziet met aanwijzingen.Toen we dit deden kwamen we geen yardsale tegen. Maar na 3 mile te crossen door de bossen, kwamen we bij het bovenstaande meer uit.
Klik op play om het filmpje van onze route te zien.

We hebben echt garagesale gehopt! Het grappige is dat we steeds weer dezelfde mensen tegenkwamen die ook van sale naar sale hopte. Afdingen, dat vinden die amerikanen maar raar. Ik overblufte de arme verkopers steeds door met een hoopje artikelen aan te komen lopen en te zeggen: i'll take this for $1,-. Het zit niet in ze om tegen te sputteren of om veel te onderhandelen. Haahah die sukkels. De achterbak en de achterbank puilde op een gegeven moment uit van de spulletjes. In de tussentijd hadden we nl.ook nog onze nieuwe huge tv opgehaald bij een collega van Jurgen. Moe en voldaan hebben we onszelf aan het eind van de dag getrakteerd op een hamburger bij Aplebee's.

Klik op de onder staande foto om alle foto's van het weekend te zien. Deze foto

Volunteer at the WP hospital??

Het alweer een poos geleden dat ik een bericht heb geschreven. Niet dat ik geen tijd had! Als je weinig doet, heb je ook gewoon weinig te melden. Haha. Dat valt best wel mee hoor.

Ik heb sinds lange tijd niet zoveel gelopen als hier. Niet dat ik marathon afstanden afleg, maar lopen is toch iets anders dan fietsen. Zij die mij goed kennen weten dat ik het liefst de fiets neem, zelfs al is het maar om naar het einde van de straat te komen. Die reclame NIET LOPEN, past prima bij mij.
Als je geen ander vervoersmiddel hebt dan de benenwagen, dan moet je wel. We hebben wel erg geluk gehad met het weer. Tot gisteren is het elke dag rond de 25-27 graden celsius geweest. Dat is geen verkeerd wandelweertje.

Het voordeel van wandelen is dat je wel overal kunt stoppen om te kijken. Ik heb ongeveer heel White Plains gezien. Een van mijn tussenstops was het White Plains Hospital. Het leek mij leuk om in het ziekenhuis te gaan werken als vrijwilliger. Bij het ziekenhuis aangekomen werd ik hartelijk ontvangen door een vrijwilliger (dat stond op haar badge). Ik werd doorgestuurd naar de balie (vol met vrijwilligers)om mij te registeren. Bij de balie aangekomen schrok ik wel weer even en kreeg een dejavu naar het zeepaardenballet. De balie werd bemand door dames met watergolf en blauwspoelinkjes. Ze leken allemaal op Grandma Jetta. Je weet wel die oma met die dikke bril uit die serie The Nanny?
Toch heb ik besloten om me aan te melden. Wie weet is er op een andere afdeling een vrijwilliger werkzaam die niet uit het geboortejaar 1920 of lager komt ;-) Let's hope so.
Als het goed is wordt er begin volgende week contact met mij opgenomen. Dan moet ik langs komen voor een interview. Daarin kan ik aangeven wat ik wil (patientcare or nonpatientcare).Daarna wordt er een bloedtest gedaan en een tbctest. Als dat allemaal ok is, dan kan ik beginnen. Hopelijk is dat voor 2008!

Thursday, October 11, 2007

Werkplek (door JJV)


Hoe is het nu om in de U.S.A. te werken? Hoe is het om bij IBM's T.J. Watson Research Lab te werken? Hoe is het om met de bus naar je werk te gaan in White Plains, New York? en weer terug? Jahahaha... dat is voor u de vraag, en voor mij de weet. Nou. Het is allemaal precies hetzelfde als in Nederland, maar dan net helemaal een beetje anders.

Voorbeeldje: in de bus in Nederland praat helemaal niemand met elkaar. Zowel 's ochtends als 's avonds rusten mensen uit in de bus. Ze vallen zelfs in slaap. In Amerika is de bus juist het moment om wakker te worden. Het lijkt wel of ze op hun werk uitrusten om juist in de bus helemaal uit hun dak te gaan. Ik zit doodmoe in de bus, maar ik luister uiteraard geinteresseerd mee met de dikke dames. Er wordt gezongen, meegezongen met de iPod, over sex gepraat en over stoute managers. Ik heb verslagen gehoord over hoe je je oude Sam Cooke platen op je iPod moet zetten (zelfs als je digibeet bent), hoe een oude dominee nog steeds achter de dames van het gospelkoor aan zit, welke nagelstudio het beste is en wat iedereen voor Halloween voor pakjes aan doet. De enige die stil is dat is de buschauffeur.

Wat ook opvalt is dat ik makkelijk in de stoeltjes pas, maar de meeste van mijn medereizigers hebben er anderhalf tot twee van nodig om hun ruime zitvlak over te verdelen. De grootste fout die je dan ook kunt maken is om in een lege bus de middelste van drie stoeltjes te kiezen. De kans is dan groot dat je twee haltes later tussen twee goed gemutste en evenzogoed gevulde dames klem komt te zitten. Blijf dan nog maar eens serieus maar ontspannen voor je uitkijken...

Aangekomen op de werkplek ziet er leven er weer helemaal anders uit. Hier lopen wat magerdere en gebaardere mannen rond die ik van het CWI ook gewend ben. De wereld is hier weer omgedraaid. Waar op het CWI iedereen met elkaar praat, is het bij IBM heel stil op de gangen. Werkelijk alle communicatie vind plaats via telefoon en internet. Als mensen communiceren, dan chatten ze of hebben ze een conference call. Email is voor de serieuzere zaken zoals regelementen en contracten.

Verder hebben ze hier ook een soort Arbo dienst. Het heet hier Ergonomics en werkelijk niemand snapt waar dat over gaat. Nagenoeg iedereen in IBM TJ Watson zit bijv. in een kantoor zonder ramen. Ik zit ook in de bezemkast, maar goed... iedereen zit in hetzelfde bezemkastje :-) Verder is de architectuur van de gebouwen bijzonder indrukwekkend. Lastig uit te leggen. Kijk hier maar.

Alles bij IBM is super strak geregeld. Er is veel administratieve overhead, maar je wordt overal bij geholpen en alles wordt je aangedragen. Alles is ook steeds op tijd geregeld en iedereen staat voor je klaar. Service zoals je niet in Nederland eigenlijk niet kan verwachten. Ook al moet ik zeggen dat ik nog steeds niet zo'n goede organisatie als het CWI ben tegengekomen. Ook nu niet. Wel moet je per dag gemiddeld 10 handtekeningen zetten zodat IBM nergens meer aansprakelijk voor is :-)

Het werk zelf is op het moment nog in de opstartfase. Ik doe eigenlijk waar ik zin in heb. Het lijkt erop dat dat zo gaat blijven voor deze zes maanden. Wat erg tof is is dat ik in een project werk waar tientallen wetenschappers tegelijkertijd aan werken. Het gaat om high performance parallel computing en het ontwikkelen van een nieuwe programmeertaal daarvoor. Het is erg multi-disciplinair en daarom super interessant. Wat niet zo leuk is, is dat de meeste mensen in het project veel minder geinteresseerd lijken te zijn in het tool support waar ik aan werk en meer in de high performance aspecten. Maar goed, voor niets gaat de zon op. We gaan ze wel even overtuigen! Gelukkig is mijn manager Frank Tip; die vind het allemaal prachtig.

Ik deel mijn kantoor trouwens met een toffe peer genaamd Zubin. Het klinkt inderdaad als een Pokemon figuurtje, maar het is juist een hele rustige, zelfverzekerde, en vriendelijke gast. Daar houd ik het wel een paar maandjes mee uit. Morgen komt hij bij ons eten.

Als ik thuis kom na een lange dag chatten, conference callen en presentaties geven dan zijn jullie helaas bijna allemaal al naar bed. Alleen Rob is dan nog wakker. Rebecca staat om de hoek van de lift om me te laten schrikken. Dan gaan we naar de sportschool of koken.

Deze twee weken waren zo omgevlogen. Dit weekend gaan we een oud brik ophalen van een ex-collega van Bell Labs. Dan zijn we weer mobiel. Ik zal de bus missen! We gaan ook even langs opa Joe (waar ik bij ingewoond heb vorig jaar).

De toedels!

Tuesday, October 2, 2007

Zeepaardjes ballet

Gister was het dan zover. Jurgen ging voor het eerst naar IBM en ik bleef thuis achter :-( Het voordeel van alleen thuis zijn is, dat je ook alleen achter de computer kan zitten, zonder dat iemand anders de laptop even nodig heeft.

Jurgen werd om 7.15 AM opgehaald door een collega. Uiteraard ben ik mee opgestaan om morele steun te geven en om zijn ontbijtje te maken. (anders heb ik helemaal niets te doen). Zodra hij weg was, sprong ik in bed met de laptop en mijn ontbijtje. Heerlijk!

Gauw checken of ik emails had ontvangen. Wat bleek... mijn GMAIL was kapot. Tenminste dat dacht ik, want er zaten maar 2 emails in! Ik ben wel blij om te lezen dat iedereen de blog leest. Maar goed, ik heb heerlijk gesurft en allerlei dingen uitgezocht.

Een van mijn voornemens is om vaak naar de sportschool te gaan. Tegen half 12 werd het tijd om uit bed te komen en eens naar buiten te gaan. Op het sportschema had ik al gezien dat ik te laat was voor alle sportklasjes voor die ochtend. Behalve voor de Aqua Workout. Nou dan doen we dat maar. Dit stond erbij als omschrijving: A challenging pool class incorporating both strength and cardiovascular work. In Nederland zijn er 3 verschillende soort aquagym: voor zwangeren, voor bejaarden en laatste versie is met fiets in het water. Dat is de pittigste.

De titel van deze blog had ook kunnen heetten: Vertrouw op je intuitie. Terwijl ik mijn spullen inpakte, zat er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: ga niet naar Aqua workout, daar zitten allemaal bejaarden! Maar er zat ook een ander stemmetje dat me vertelde dat ik beloofd had om een workout te doen die dag. Dus heb ik het ene stemmetje verdrongen en liep de sportschool binnen. Bij het omkleden, was er nog weinig aan de hand. Maar toen ik het zwembad binnenkwam lopen, gingen de alarmbellen tocht echt wel rinkelen!

Daar stond ik dan in mijn badpak en zwembrilletje te staren naar een 15-tal bejaarde dames! Hi Love, how are you! Are you new here? What's your name? I am laura. (like I am interested!!!)Ik wilde meteen wegrennen en nooit meer terugkomen.Helaas was dit uit goed fatsoen niet meer mogelijk. (had ik het toch maar gedaan)Het was toch echt duidelijk dat ik ook voor de aquaworkout kwam. Iets anders was er in het zwembad op dat moment niet te doen. Met lood in mijn schoenen (die ik natuurlijk niet aan had) ging ik via het trappetje (dat deden al die oude badmutsen ook) het water in.

Het leek wel of ze een badmutsen parade aan het houden waren. Echt waar,ik snap niet waar ze al die mooie of lelijke badmutsen gevonden hebben. De badmuts op deze foto, was echt aanwezig. Het is jammer dat ik de fotocamera niet bij me had. Een groepsfoto was leuk geweest. Het moge duidelijk zijn, dat ik dit niet ben met een badmuts op mijn hoofd. Het is gewoon iemand van het internet.

De workout, was verre van challenging voor mij. We waren een stel zeepaardjes die rechtop liepen door het zwembad en af en toe een arm uit het water staken. Een echt zeepaardjes ballet was het. Ik heb het hele uur zitten tandenknarsen en me zeer suf gevoeld. Om de 5 minuten naar de klok kijken begon na een tijdje ook op te vallen.

Gelukkig heb ik het overleefd. Na 55 minuten, was de les voorbij en applaudiseerden we voor onszelf. Because: we really did a great job. Excellent! (wrarharhah jak)
De zeepaardjes veranderden weer in nijlpaardjes met een badmuts op en probeerden zich met goed fatsoen uit het bad te heisen, zonder dat er iets uit het badpak viel, dat andere mensen niet hoefden te zien. Zo: been there, seen it, done it. I'LL NEVER DO IT AGAIN!

De wijze les van dit verhaal is: luister altijd naar je intuitie. Als je eigenlijk al weet aan wat voor onheil je begint, doe het dan niet! Ik zal in ieder geval beter opletten.